معمولاً از بحران و مفاهیم مشابه، برداشت‌های علمی متفاوتی ارائه می‌شود. در فرهنگ آکسفورد، بحران «یک واقعه یا اتفاق غیرقابل پیش‌بینی مانند: تصادف، آتش‌سوزی و وقوع سیل است که در اثر

دشواری بزرگ مدیریت بحران در بسیاری از شهرهای ایران، نداشتن اطلاعات کامل در مورد انواع مخاطرات و تحلیل ریسک‌ها است. در واقع، هر شهری باید بداند که چه مخاطراتی و با چه ابعاد و

به مدیریت بحران نیاز است که مخاطرات را شناسایی کند، ریسک‌ها را اندازه‌گیری کند و رو‌ش‌های کاهش ریسک‌ها را تعیین، ارزیابی و برای اجرای آن‌ها برنامه‌ریزی کند. به مدیریت بحران نیاز است که

این مبحث، با برشمردن مبانی علمی برنامه‌ریزی مسکن از دیدگاه شهرسازی و همچنین نکته‌های مثبتی که در عرصه‌ی مسکن در شهرسازی سنتی ایران دیده می‌شود، این موارد را با برنامه‌های مدیریت

نگاهی به تاریخ شهر و شهرنشینی در ایران و جهان، نشان‌دهنده‌ی روند گسترش شهر و شهرنشینی است. شهرها به عنوان پایگاه اصلی تمدن و بسط تفکرات بشری، همواره تغییرات فراوانی را در خود شاهد

مفهوم شهر از جمله مفاهیمی است که متخصصان و صاحب‌نظران بر تعریفی جامع از آن اتفاق‌نظر ندارند؛ چرا که شهر یک مفهوم چندوجهی است و تعریف براساس هر وجه‌، می‌تواند با تعریف از وجه

گسترش روزافرون شهرنشینی در کنار افزایش جمعیت بشری در سده‌ی اخیر، سبب ایجاد معضلات و چالش‌های نوین شهری، چه در بُعد کالبدی و چه در بُعد اجتماعی شده است. این واقعیت که معضلات

خاستگاه حرفه برنامه‌ریزی شهری، شرایط نامساعد و آشفتگی شهری قرن 19، و هدف آن رسیدن به کارایی، نظم و زیبایی از راه تعقل بود (مارکوس و دیگران، 1392: 51)، و همواره برنامه‌ریزی

رشد نرخ شهرنشینی در جهان، به ویژه طی چند دهه‌ی اخیر، فقط یکی از علل گسترش فقر شهری و نبود عدالت اجتماعی به شمار می‌رود. در حالی که خود، معلول بسط روابط سرمایه‌داری و حاکمیت

به طورکلی از منظر تاریخی، چهار مدل حکمروایی شهری طبقه‌بندی شده‌اند که عبارت‌اند از حکمروایی مدیریتی؛ حکمروایی شراکتی؛ حکمروایی طرفدار رشد؛ و حکمروایی رفاه. می‌توان گفت که این